The Citadel - minimalistyczna retro strzelanka w stylu anime

Japonia to bez wątpienia jeden z ważniejszych krajów jeżeli chodzi o produkcję gier. Ojczyzna większości współczesnych konsol oraz wielu znanych tytułów, tak starych jak i nowych. Jednak i tam tworzone są produkcje bardziej niszowe, które często giną gdzieś w cieniu produkcji wydawanych przez takie matki jak Konami, Sega, Capcom czy Nintendo. Przykładem takiej właśnie gry jest "The Citadel", tytuł utrzymany w klimacie oldschoolowej strzelanki z bardzo ciekawą kombinacją grafiki i mechaniki. 

Bóg nas opuścił

 Fabuła w "The Citadel" orbituje wokół pomysłu, że świat został opuszczony przez boga co doprowadziło do kompletnego chaosu. Jego anioły, chcąc ratować sytuację, przyzwał nowe bóstwo aby na świecie znowu zapanował porządek. Niestety plan nie wypalił, anioły popadły w obłęd i to my jako Męczennica będziemy musieli posprzątać ten bałagan. 

Taktyczna strzelanka retro

 "The Citadel" to dość specyficzna mieszanka mechanik i estetyki. Z jednej strony mamy dość prostą grafikę poziomów gdzie wszystkie ściany ustawione są pod siebie pod kątem prostym, a przeważającym kolorem pomieszczeń są różne odcienie turkusowego. Z drugiej mamy bardzo ładnie narysowane sprite'y przeciwników, broni czy ciała naszej bohaterki, wszystkie w wysokiej rozdzielczości i stylu anime określanego jako Moe. 

Co do mechaniki, przez większość rozgrywki gra skłania się w kierunku taktycznego podejścia do strzelania. Bieganie przed siebie i strzelanie do wszystkiego co się w "The Citadel" skończy się naszą śmiercią raczej szybciej niż później. Precyzyjne celowanie, wychylanie się z za rogów, branie poprawki na opad pocisków czy strzelanie z wyprzedzeniem będzie naszym chlebem powszednim. Tak, w tej grze został zaprogramowany dość realistyczny model balistyki pocisków i żadna z broni, czy naszej czy przeciwników, nie jest typu hitscan. Co więcej, jeżeli jakaś broń przeładowywana jest po jednym naboju, to każdy z nich musimy "załadować" oddzielnym naciśnięciem klawisza R. Na szczęście nasza bohaterka robi to bardzo szybko.

Ciekawą mechaniką są też, oprócz zdrowia, paski tlenu oraz głosu. Ten pierwszy jest zużywany przy wykonywaniu każdej innej czynności niż zwykłe chodzenie i strzelanie, ten drugi co jakiś czas się zmniejsza a to on determinuje jaki obecnie możemy mieć maksymalny poziom zdrowia i tlenu. Dlatego pilnowanie, żeby nasza bohaterka była cały czas względnie najedzona staje się naszym priorytetem. 

Na szczególne uznanie zasługuje tutaj możliwość konfigurowania poziomu trudności, który sprawia, że grę można dostosować pod swoje indywidualne preferencje. Ja np. wyłączyłem całkowicie mechanikę degradacji broni, która sprawia, że im dłużej z jakiejś broni strzelamy tym częściej się ona zacina a ostatecznie całkowicie psuje. Jedynym sposobem na jej naprawę jest znalezienie nowego egzemplarza w danym etapie lub kupienie nowej sztuki od Tycho. 

Rzeź

Gra jest bardzo krwawa i brutalna. Trafeni przeciwnicy padają podziurawieni w kałużach krwi, a w przypadku użycia co potężniejszych broni potrafią rozlecieć się na kawałki rozrzucając krew i wnętrzności na wszystkie strony. I tu następuje jeden z bardziej szokujących momentów w grze, bo okazuje się, że naszymi przeciwniczkami są ładne wyglądające dziewczyny, które opętało wezwane przez nie bóstwo. 

Aby pomóc nam skuteczniej eliminować przeciwników, dostaniemy dostęp do handlarza imieniem Tycho, który będzie oferował coraz więcej ulepszeń do naszych broni oraz naszej postaci. Zakupy będziemy dokonywać za pomocą waluty, która leży porozrzucana po etapach oraz wypada z pokonanych przeciwników. Waluty w całej grze jest sporo ale nigdy dość żeby wykupi wszystkie ulepszenia, dlatego rozwaga w czasie zakupów jest wskazana.

 

Grafika i dźwięk

Jak już wspomniałem wcześniej, graficznie jest to dość dziwna mieszanka. Z jednej strony wszystkie sprite'y są zachwycająco dobrze wykonane, mają dużą rozdzielczość i niezłą płynność, a dodane do ich wyświetlania efekty świetlnych czy płomieni wyglądają naprawdę dobrze. Niestety grafika poziomów cały ten efekt psuje. Wszystkie są wizualnie niemal identyczne, złożone w zasadzie z kilku turkusowych tekstur, co po jakimś czasie staje się zwyczajnie monotonne. Co prawda każdy etap ma zupełnie inny układ od innych jednak powtarzalność tekstur ścian i tak będzie się dawać we znaki. 

Pod względem dźwięku i muzyki wszystko zostało wykonane poprawnie. Każdy efekt jest na swoim miejscu i bez problemu da się odróżnić kto i z czego do nas strzela, a całość dobrze pasuje do akcji prezentowanej na ekranie. Muzyka za to jest mieszanką kawałków typowo ambientowych z utworami inspirowanymi muzyką z anime. Całość jest przyjemna ale nie było tam nic co by mi na dłużej zapadło w ucho. 

Werdykt

"The Citadel" to gra dobra acz specyficzna. Z jednej strony dobrze dopracowane sprite'y, świetna mechanika strzelania i zaskakująco duży poziom przemocy czynią rozgrywkę widowiskową acz wymagającą. Z drugiej ograniczona paleta barw tekstu etapów może niektórych razić. Jednak po ok 4 godzin zabawy jakie dostarczyła mi gra na średnim poziomie trudności stwierdzam, że jest to tytuł co najmniej dobry. Na pewno sięgnę po wydaną kilka miesięcy temu kontynuację pt. "Beyond Citadel", która ma poprawiać główne bolączki części pierwszej i rozbudowywać grę o nowe elementy. A jak będzie to zobaczymy.

Warhammer 40000: Boltgun + Forges of Corruption – retro strzelanka w dalekiej i mrocznej przyszłości

Powstały w 1987 roku świat Warhammera 40000 to praktycznie bezdenna studnia pomysłów na tworzenie własnych opowieści osadzonych w tym świecie. Ostatnie lata przyniosły kilka bardzo ciekawych gier osadzonych w tym mrocznym uniwersum. Są to zarówno różnego rodzaju strategie, takie jak „Gladius”, „Battlesector”, czy „Mechanicus”, oraz strzelanki pokroju „Hired Gun” czy „Darktide”. Dlatego, będąc wielkim fanem starszego podejścia do gatunku FPS, byłem bardzo miło zaskoczony, kiedy w zeszłym roku zobaczyłem zwiastun gry Boltgun, obiecujący prawdziwą jazdę bez trzymanki w ciele Ultramarinsa kładącego pokotem hordy kultystów, demonów i Kosmicznych Marines Chaosu. A jak to wyszło w praktyce?

W odległej przyszłości

Jest rok 41XXX, kilka lat po wydarzeniach z, nomen omen, świetnej gry Space Marine, planeta-fabryka Graia zostaje zaatakowana przez wyznawców mrocznych bogów Chaosu. Kontakt z planetą zostaje zerwany i Inkwizytor Seibel wzywa zakon najznamienitszych Kosmicznych Marines Imperium, Ultramarinesów, na pomoc. Dowództwo zakonu zgadza się wysłać mały oddział weteranów tylnej straży, którego dowódcą jest Malum Caedo, nasz bohater. Po krótkim animowanym wprowadzeniu, z grafiką stylizowaną na wczesne lata 1990-te, nasz oddział zostaje wysłany na powierzchnię Graii w kapsule zrzutowej. Niestety nie wszystko idzie zgodnie z planem, kapsuła rozbija się w górach, a z całego oddziału tylko Caedo udaje się przeżyć. Uzbrojony jedynie w miecz łańcuchowy, nasz bohater rozpoczyna swoją jednoosobową krucjatę przeciwko pomiotom mrocznych bogów.

Za Imperium Ludzkości

„Boltgun” to typowy retro, lub jak kto woli, boomer shooter. Zarówno poruszanie się, mechaniki rozgrywki jak i styl audiowizualny odwołują się do gier z pierwszej połowy lat 1990-tych, z drobnymi usprawnieniami. Osią rozgrywki jest przemierzanie etapów w poszukiwaniu kolorowych kluczy i zmienianie wszystkich napotkanych przeciwników w fontanny krwi i flaków jedną z dziewięciu dostępnych w grze broni.

Początkowo będzie to tylko miecz łańcuchowy, który jest w stanie bez żadnego problemu pokroić na kawałki pomniejszych przeciwników. Większych też można nim zabić, ale wymaga to więcej czasu i rytmicznego wciskania klawisza ataku, tak aby miecz nieprzerwanie piłował przeciwnika (chociaż są też inne opcje działania tej broni jakie możemy ustawić). Drugim rodzajem ataku w zwarciu jest przysłowiowe „pociągnięcie z bara”, czyli miażdżąca mniejszych przeciwników szarża. Po każdym użyciu atak ten chwilę się ładuje. Można go też wykorzystać do wykonania skoków na większe odległości, jednak musi to nastąpić w sekwencji – rozpęd na ziemi, skok. Użycie szarży w powietrzu nie działa.

Nasz dalekosiężny arsenał otwiera tytułowy bolter, ikoniczna broń świata Warhammera 40000, będący w zasadzie automatycznym granatnikiem małego kalibru, którego pociski najpierw wbijają się w cel eksplodując w jego wnętrzu. Co ciekawe, jest to jedyna broń, do której można w większości etapów znaleźć magazynki ze specjalną amunicją, która na kilkadziesiąt strzałów znacznie poprawia jej skuteczność. Pomimo bycia pierwszą bronią strzelecką, jaką dostajemy, jest ona zadziwiająco użyteczna przez całą rozgrywkę. Następna to strzelba, broń od boltera słabsza, ale zdolna razić większe ilości przeciwników naraz. Potem zdobędziemy jeszcze karabin plazmowy, potężną broń zdolną razić cele w pewnym obszarze wybuchającymi kulami niebieskiej energii (trzeba uważać, żeby samemu się nie uszkodzić), ciężki bolter, czyli większy, zasilany z taśmy brat boltera, sześciostrzałowy granatnik, idealny do niszczenia dużych zgrupowań przeciwników, volkite caliver, rażący wrogów ciągłą wiązką bardzo rozgrzanej materii, meltagun, wypluwający z siebie chmurę materii podgrzanej do iście gwiezdnych temperatur oraz gravgun, tworzący anomalię grawitacyjną wciągającą i miażdżącą wszystko w niewielkim promieniu.

Każda z tych broni ma swoje konkretne zastosowanie i z powodu ilości amunicji, jaką co bardziej destrukcyjne zabawki pożerają, będziemy musieli często przełączać się pomiędzy nimi. Nasze uzbrojenie uzupełnia kilka rodzajów granatów. Co prawda nie możemy ich przy sobie nosić zbyt wiele, ale są one stosunkowo potężne i bardzo pomagają w niszczeniu wrogów Imperium.

A jest kogo niszczyć. W grze będziemy walczyć z kilkunastoma rodzajami przeciwników. Od padających od jednego celnego strzału kultystów, uzbrojonych we wszelkiego rodzaju broń automatyczną, poprzez Kosmicznych Marines Chaosu, ich Czempionów i ciężkozbrojnych Terminatorów, na demonach Nurgla i Tzeentcha kończąc.

Menażeria jest bardzo kolorowa, zróżnicowana pod względem sposobów, w jakie nas atakują, czy wrażliwości na poszczególną broń. Przeciwnicy, pomimo wyraźnego nawiązania do lat 1990-tych w swojej estetyce, nie składają się z kilkunastu pikseli. Są dobrze animowani, więksi mają naprawdę dużą ilość detali, a wszyscy po śmierci malowniczo dekorują najbliższą okolicę mieszaniną różów i czerwieni.

Graia

Gra składa się łącznie z dwudziestu czterech etapów podzielonych na trzy sekcje po osiem map każda. W czasie naszej przygody będziemy przemierzać zarówno ośnieżone górskie szczyty, pustynie, kaniony, opustoszałe umocnienia, pełne niebezpiecznej maszynerii i płynnego metalu fabryki oraz rzeczywistość, która bardzo mocno zaburzy naszą percepcję. A jeżeli ktoś chce jeszcze więcej zabawy, może dokupić dodatek „Forges of Corruption” oferujący nową mini-kampanię składającą się z pięciu nowych map, kilku nowych przeciwników, dwóch nowych niszczycielskich broni (multi-meltę oraz wyrzutnię rakiet) oraz tryb hordy dla pragnących jeszcze więcej nieskrępowanej rozwałki. Szkoda tylko, że nie ma żadnego trybu multiplayer.

Grafika i dźwięk

Pomimo stosunkowo niskiej rozdzielczości tekstur otoczenia całość gry wygląda zaskakująco dobrze, a przede wszystkim spójnie i przekonująco. Klimat miejsc znanych z opisów i ilustracji świata Warhammera 40000 bije tutaj z każdego miejsca, jakie się przemierza.

Podobnie ma się sprawa z oprawą audio. Zarówno efekty dźwiękowe, jak i muzyka doskonale budują klimat gry, która ma czerpać garściami z epoki, kiedy metal był na topie, a w grach liczyła się przede wszystkim dobra rozgrywka. Każdy wystrzał, jęk, dźwięki rozbryzgującej się krwi, wybuchy czy kroki odzianego we wspomaganą zbroję bohatera są dokładnie takie, jakie powinny być.

Werdykt

Jednak pomimo powyższych problemów uważam, że „Boltgun” jest pozycją obowiązkową, zarówno dla fanów świata Warhammera 40000, jak i starych strzelanek w ogóle. Świetny model poruszania się i strzelania oraz dobrze wyważone poziomy trudności sprawiają, iż gra się w nią po prostu bardzo przyjemnie. Gorąco polecam.